ଗପଟିଏ, ଆରମ୍ଭରେ

ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ର କେବେ କିଛି କରିନଥିଲା ।

ଆଜିର ପିଲା ଜାଣନ୍ତି ନାଇଁ ସେ କଣ କରିଥିଲା ।

ଯୋଉମାନେ ଜାଣିଥିଲେ ତାକୁ କିଛି କିଛି

ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ପ୍ରାୟ ଦୁନିଆରୁ ଗଲେଣି ।

ଭୟଙ୍କର ଲୋକଟାଏ ଥିଲା ସିଏ ।

ପ୍ରକୃତରେ ତାକୁ କେହି ଦେଖିନାହାନ୍ତି,

ସାଙ୍ଗମାନେ ବା ଶତ୍ରୁମାନେ ।

କେମିତି ଦେଖିବେ ଯେ ତାକୁ ? ସେ ତ ଜଳୁଥାଏ ଦିନରାତି

ତା ଆପଣା କର୍ମର ନିଆଁରେ,

ଲୋକଙ୍କୁ ଦିଶେ ନିଆଁଟି କେବଳ, ଆଉ ଦିଶେ

ଝାପ୍ସା ଧୂଆଁ କିଛି ।

ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ରର ଦେହ ଧୀରେ ଧୀରେ

କେମିତି ଉଭେଇ ଯାଇଥିଲା, ଥିଲା ଖାଲି

ଗର୍ବର ପଖିଆଟି ତା ଚନ୍ଦା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ।

ଏତେ ଧୂର୍ତ୍ତ ଥିଲା ଯେ 

କେହି ତାକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରି ପାରୁନଥିଲେ ।

ନିଦ ହେଉନଥିବା ବୈଶାଖ ରାତିମାନଙ୍କ ପାଇଁ

ଭଲ ଗପଟିଏ ଥିଲା ସିଏ ,

ତାକୁ ନିନ୍ଦା କରିବା ଯୋଜନା ତିଆରି ହୁଏ ସେଇଠି ।

ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ର ତା ନିଜ ଦେହର କାନ୍ଥଙ୍କୁ

କେବେ ଭାଙ୍ଗି ପାରିନାହିଁ ।

ସେ କାନ୍ଥ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି

ଦୂରେଇ ନ ଯାଇ, ଆଗେଇ ଆସି,

ଶେଷରେ ତା ଦେହରେ କିଛି ରଖିନଥିଲେ ।

ବୋଧେ ତା ବାକିତକ ଦେହ ବି ତାର ନଥିଲା ।

ତା ପାଖରୁ କେମିତି ଉଡି ଯାଇଥିଲା ,

ଖୋଜି ବୁଲୁଥିବା ସୁନାରୂପା

ଏଣେତେଣେ ମାଟିରେ , ପଥରରେ, ଗାତ ଖୋଳି,

ଶବ୍ଦଙ୍କ ନଦୀ ପର୍ବତ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ

କିନ୍ତୁ କେବେ କିଛି ପାଇନଥିଲା ସିଏ ।

ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ରକୁ ଖୋଜି କୌଣସି ଲାଭ ନାଇଁ ।

କେବେ କେବେ ମାଘ ମାସ ଆକାଶରେ

ସ୍କର୍ପିଓର ପ୍ରଶ୍ନବାଚକ ତାରାଙ୍କ ମେଳ ଭିତରେ ରହିଯାଏ 

ତ କେବେ ଭଲପାଉଥିବା ସେ ଝିଅଟିର 

ଝାଳଗନ୍ଧ ଭିତରେ ବୁଲୁଥାଏ ।

ଅନେକ କହନ୍ତି ସେ ତା ନିଜ ଭୟ ଭିତରେ ଘାରି ହେଉଥାଏ ।

ଭୟ ତା ଚମର ବିନ୍ଦୁରେ ବିନ୍ଦୁରେ ଥାଏ ।

ଆଉ ଭୟ ଭିତରେ କଣ କିଏ କାହାକୁ ପାଇପାରେ ?

ସେ ଭୟ ତା ପାଖରେ କୋଊଠୁ ଆସିଲା କେଜାଣି ।

ମାଆର ନାଲି ଆଖିରୁ ନା ପିଲାଦିନର

ସ୍କୁଲପିଲାଙ୍କ ନୃଶଂସତାରୁ ଓ ଅପମାନରୁ ? 

ସେ ଭୟ କିନ୍ତୁ ତା ଦେହରେ  ରହିଗଲା ।

ଦିନ ଦିନ ପାଇଁ ।

ସେଥିପାଇଁ ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ର ଅନ୍ଧାରରେ ପଶିପାରେ ନାଇଁ

ଯୋଉ ଅନ୍ଧାର

ଝିଅମାନଙ୍କ ରକ୍ତାଭିଜା ଜଙ୍ଘର ଇତିହାସରେ ଥାଏ ।

ଯୋଉ ଅନ୍ଧାର ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନିସ୍ତେଜ ଆଖିରେ ଥାଏ ।

କିନ୍ତୁ ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ରକୁ  କଟକରେ ଖୋଜିଲେ ପାଇପାରିବେ ।

କାଠଯୋଡି ବନ୍ଧ ଉପରେ ହେଉ   

ବା ଖ୍ରୀଷ୍ଟ କଲେଜର ପିଅନ କ୍ଵାଟର୍ସ ରେ

ପିଅନର ଧର୍ଷିତା ଝିଅଟିର କୋହଭରା ସ୍ତନରେ

ପାଇବେ ନିଶ୍ଚୟ, ମନ ଦେଇ ଖୋଜିଲେ ।

ପାଇବେ ତାକୁ ଆମ୍ବଗଛର ବୁଢା ପତରରେ ,

ଡେଣାଭଙ୍ଗା ପକ୍ଷୀର ଚିତ୍କାରରେ ,

ବା ପିଲାଟିର କାନ୍ଦରେ, ଯାହାର ନାଲି ବେଲୁନ

ଫାଟି ଯାଇଥିଲା ଅଷ୍ଟମୀ ପୂଜାର ଭିଡରେ ।

ନା ନା , ଗିର୍ଜା ଘରେ ବା ମନ୍ଦିରରେ ମୋଟେ ପାଇବେ ନାଇଁ ତାକୁ ।

କଣ କରିଥିଲା ସେମିତି ଯେ

ତାକୁ ଲୋକେ ଜାଣିବେ ?

ହଁ, ବୋଧେ ସ୍ଵପ୍ନ ପରେ ସ୍ଵପ୍ନ ତିଆରି କରି ପାରୁଥିଲା

ଚଢେଇ ଟି ପରି

କେବଳ ତା ମନର ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ଡାଳରେ ।

ଅନେକ ଆଡେ ବୁଲାବୁଲି କରି ଘରେ ରହିଲା ,

କଟକରେ ।

ସାଇକଲ ମରାମତି କଲାବାଲା ମାମାକୁ

ପଚାରିଲେ କହିଦେବ ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ର କୋଊଠି ଥାଏ ।

ବା କେବିନରେ ବସିଥିବା ସେ ପାନଦୋକାନୀ କାଳୁକୁ ।

ଆଷାଢର ବର୍ଷା ବି କହିଦେବ ସେ କୋଊଠି ଥାଏ

କିମ୍ବା ପୌଷ ସକାଳର କୁହୁଡି ।

ସେ ବାରବୁଲା ଲେଙ୍ଗେଡା କୁକୁରଟି ବି

ଯିଏ ମଝିରେ ମଝିରେ

ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ରର ହାତକୁ ଗେଟ ସାମ୍ନାରେ ଖୁସିରେ ଚାଟେ ।

ଆଉ କବିତା ? ତା କବିତା ଆଦୌ କହିପାରିବେ ନାଇଁ

ସେ କୋଉଠି ଥାଏ । ଶବ ପରି ସବୁ ପଡିଥାନ୍ତି ଇଆଡେ ସିଆଡେ ।

ନିର୍ଲଜୀ କବିତା ତା ମନକୁ କାବୁ କରିପାରିନଥିଲେ ,

ତା ଦେହର ଦୁଆର ବନ୍ଦ କରିଦେଇଥିଲେ ।

ଏକାକୀ ବସି ଶବ୍ଦଙ୍କ ଜଞ୍ଜାଳରେ

ଲଳିତଗିରି ବୌଦ୍ଧ ବିହାରର ସେଇ କ୍ଳାନ୍ତ ଓସ୍ତଟି ପରି ।

କଟକରେ ସେ ରହେ ତ ,

କିନ୍ତୁ କେହି ସେମିତି ଚିହ୍ନନ୍ତି ନାଇଁ ତାକୁ ।

କହନ୍ତି କେବେ କେବେ ଲୋକମାନେ

ଓ, ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ର ?

ସେଇ ଲୋକଟି ?

ସ୍ଵପ୍ନରେ ବଞ୍ଚିଥାଏ , ଆଉ ସ୍ଵପ୍ନରେ ବୁଡି ମରିବ ।

ଏତେ ବଡ ଆକାଶକୁ

ଏକା ଧରି ଧରି କେତେ ଦିନ ରହିବ ?

ହଁ, ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ର କେବେ କିଛି କରିନଥିଲା ।

ଖାଲି ହୃଦୟଟା ଯାହା ଥିଲା ତାର ,

ଆଉ ଯେତିକି ଜାଗା ଥିଲା ସେ ହୃଦୟ ଭିତରେ ,

ସେତିକି ଜାଗା ଦେଉଥାଏ କବର

ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକାମାନଙ୍କୁ ତାର ,

ଜୟନ୍ତ ମହାପାତ୍ର ତା ନିଜସ୍ଵ ଆବିଷ୍କାର କରିବା ଆଶାରେ ।