ଆସ

ଆସ

ମତେ ଶୃଙ୍ଗାର ଜଣାନାହିଁ !

ରସ ବୋଲି ମୋ ପାଖେ ଟିକିଏ ବି ନାହିଁ !

ମୁଁ କାଠ କି ପଥର, ମୁଁ ଜାଣେନା

ତଥାପି ଯଦି ଆସୁଛ ଆସ

ମୋ ପାଖେ ବସ !

 

ଯଦି କାଠଗଣ୍ଡିଟେ ଭାବି ଆସିଥିବ

ମୋ ପାଦ ପାଇଁ ଆଣିଥିବ ବିଶ୍ବାସର ମାଟିଗଣ୍ଡେ !

ମୋ ଦେହ ପାଇଁ ତମ ନିଶ୍ବାସରୁ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ

ମତେ ଉଧାର ଦେଇଥିବ ତମ ଉତ୍ସାହରୁ ଟିପେ ଆଲୁଅ

ଆଉ ହଁ, ଗଲାବେଳେ ଦେଇଯିବ

ତମ ଆଖିତଳୁ ଧାରେପାଣି !

କିଏ ଜାଣେ, ଏଇତକରେ ମୋ ଶୁଖିଲା ଦେହରେ

କଅଁଳିପାରେ ସବୁଜରଙ୍ଗର ଡେମ୍ଫଟେ !

 

ଯଦି ପଥରଟେ ଭାବି ଆସୁଥାଅ

ସାଙ୍ଗରେ ଆଣିବ ନିହାଣ, ମୁଗୁର, ଓଳମ କି ରଙ୍ଗ

ବାଗେଇଦେବ  ମତେ ନିଜସ୍ବ ବାଗରେ !

ଯଦି ଏସବୁ ନହୁଏ

ଏ ପଥର ଦିହଟାକୁ ନେଇଯାଅ ତମସାଥେ

ସିନ୍ଦୁର, ଚନ୍ଦନ, ହଳଦୀମାରି

ଥୋଇଦବ କେଉଁଏକ ଗଛମୂଳେ !

ବଞ୍ଚିଯିବି ତମ ଆଉ ସେମାନଙ୍କ ମିଛ ବିଶ୍ବାସରେ !

 

 ଯଦି ୟା ବି ନହୁଏ ତମଦେହି

ତମେ ଏମିତି ଆସୁଥାଅ

ମୋ ଦେହରେ ପିଠି ଆଉଜେଇ ବସ

ତମ ଦେହରୁ ମୁଁ ଉତାରି ଆଣିବି ନଅଟିଯାକ ରସ

ନହେଲେ ଉଧାର ଆଣିବି କେବଳ ଶୃଙ୍ଗାର !

ତମେ କେବଳ ଆସୁଥାଅ,

ମୋ ପାଖେ ଟିକିଏ ବସୁଥାଅ !