ହେ ଈଶ୍ୱର !

ପାହାନ୍ତିଆ ଚାରିଟାରେ

 ଦ୍ୱିତୀୟ ମହଲା ଝରକା ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ

 ‘ଭାବନି’, ସାମନା ଦାସ ବାବୁଙ୍କ ବାଡିରୁ-

ପାଚେରୀ ଏପଟକୁ ଲଟକି ପଡିଥିବା,

 ତରାଟ-ମନ୍ଦାର ଫୁଲ-କଢ଼କୁ

ନଗିରେ ଚଟଚଟ କରି ଭିଡି ଆଣି-

 ଜରିମୁଣାରେ ଭରି ଦେଉଥାଏ!

ସକାଳ ସାତଟାରେ-

ଖବରକାଗଜ ଉଠେଇବାକୁ-

କବାଟ ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ,

ଦାସ ବାବୁଙ୍କ ବାଡିରୁ ଚୋରି ହୋଇଥିବା ଫୁଲ- 

ଲଟକି ଥାଏ ଜରିମୁଣାରେ 

ଆମ-

ପଡିଶାଘର ଗ୍ରୀଲ୍ ରେ! 

ଆଠଟାରେ ପଡିଶାଘର ଧର୍ମପରାୟଣ ମାଉସୀ,

ମୁଣ୍ଡରେ ଓଢଣା ଦେଇ-

ସେଇ ଜରିମୁଣାର ଫୁଲ-

ଚାଙ୍ଗୁଡିରେ ସଜାଡି,

ଚଟି ମଡେଇ ବାହାରନ୍ତି କଲୋନୀ ମନ୍ଦିରକୁ,

ହସିଦେଇ କୁହନ୍ତି- 

“କ’ଣ କରିବି, ମନ୍ଦିରଟିକେ ନଗଲେ ଭଲ ଲାଗୁନି”!

ମୋର ବିଶ୍ୱାସ ହୋଇଯାଏ- 

ଆଈ କହିଥିବା ହିରଣ୍ୟକଶ୍ୟିପୁ କଥା, ଗପଟେ ବୋଲି; 

ଗଛ, ପାଚେରୀ, ନଗୀ, ଖମ୍ବ କି ସବୁଠାରେ ନୁହେଁ

ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ବି ଅଛି ଗୋଟିଏ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଠିକଣା!

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ-

ଖବରକାଗଜ ପୃଷ୍ଠାରୁ ବି ଗାୟବଥାଏ

“ଦାସବାବୁଙ୍କ ବାଡିରୁ ଫୁଲ ଚୋରି”ର ଖବର!

ପ୍ରଥମ ପୃଷ୍ଠାଟା ଝଟକୁଥାଏ-

ଗତ ସନ୍ଧ୍ୟାର ଭବ୍ୟ ସଭାର ରଙ୍ଗୀନ ଫଟୋରେ;

ଫଟୋର ଠିକ୍ ମଝିରେ-

ପଡିଶାଘର ମାଉସୀ, ବେକରେ ଫୁଲ ମାଳ ପକାଇ

ନମସ୍କାର ମୁଦ୍ରାରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ;

ଶୀର୍ଷକ: 

“ଧର୍ମପରାୟଣ ମହିଳାଙ୍କର 

ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ନିର୍ମାଣ ପାଇଁ ପାଞ୍ଚ ଲକ୍ଷ ଦାନ!”

ଖବରକାଗଜ ଚଉତି-

ଗ୍ୟାସ୍-ଚୁହ୍ଲାରେ ଚା’ ବସେଇ, 

ମୁଁ ବିସ୍କିଟ ଡବା ଅଣ୍ଡାଳେ;

ଗ୍ୟାସ୍ ଉପରୁ-

ଚା’ ଫୁଟିବା ଶବ୍ଦଟା ଶୂନ୍ ପଡିଯାଏ,

ହଠାତ୍ ଗୋଟିଏ ଉଲ୍ଲସିତ ଶବ୍ଦର ଲହଡିରେ!

ଝରକା ପରଦା ଟେକି ଦେଖେ,

ଦାସ ବାବୁଙ୍କ ନୂଆ ଜିପରେ-

ପଡିଶାଘର ମାଉସୀଙ୍କୁ ଠିଆ କରି,

କଲୋନୀରୁ ବାହାରିଛି ଗୋଟେ ବିଶାଳ ପଟୁଆର,

ଶଙ୍ଖ, ଘଣ୍ଟ, ମାଦଳ ସାଙ୍ଗକୁ ଆବାଳବୃଦ୍ଧବନିତାଙ୍କ

ଜୟ ଜୟ ଧ୍ବନୀ ଭିତରେ,

ଆଉ ଶୁଭୁନି ତୁମ ବ°ଶୀ କି ଚା’ ଫୁଟିବାର ସ୍ବର!

ମୁଁ ଏଥର ନିଶ୍ଚିତ-  

ତୁମକୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ଆଉ ଯିବାକୁ ପଡିବନି

କୌଣସି ହିମାଳୟ ଶୃଙ୍ଗ କି ଅଗନା-ଅଗନି ବନସ୍ତ,

କିମ୍ବା ମୌନହୋଇ ଧ୍ୟାନରେ ବସିବାକୁ ପଡିବନି ବର୍ଷ ବର୍ଷ;

ତୁମ ନୂଆ ଠିକଣା ହେଉଛି ଏଇ ‘ଭିଡ଼’,

ଖାଲି ଟିକେ ଢୋଲ- ପେଁକାଳି ବଜାଇ

 ଚିତ୍କାର କରିବାକୁ ପଡିବ

ହେ ଈଶ୍ୱର! ହେ ଈଶ୍ବର….