ଆମର ପୃଥିବୀ ବଞ୍ଚିବା ଉପଯୋଗୀ ହୋଇ ରହିବ ତ ?

“ପ୍ରଦୂଷଣ ଯୋଗୁଁ ସାରା ପୃଥିବୀରେ ବର୍ଷକୁ ୯୪ ଲକ୍ଷ ଲୋକ ପ୍ରାଣ ହରାଉଛନ୍ତି । ସେଥିରୁ ସର୍ବାଧିକ ୨୪ଲକ୍ଷ ଭାରତୀୟ ପ୍ରଦୂଷଣର ଶିକାର ହୋଇ ପ୍ରତିବର୍ଷ ପ୍ରାଣ ହରାନ୍ତି “। “ଲାନ୍ସେଟ୍” ପତ୍ରିକାର ଏ ରିପୋର୍ଟ ଆମକୁ ବିଚଳିତ କରିଦେବା କଥା । ସାରା ପୃଥିବୀରେ ପ୍ରଦୂଷଣର ପ୍ରଭାବ ଭୟଙ୍କର ହୋଇ ଚାଲିଛି । ବାୟୁମଣ୍ଡଳରେ ତାପମାତ୍ରା ନିୟମିତ ବଢି ଚାଲିଛି । ତେବେ “ଲାନ୍ସେଟ” ପତ୍ରିକା ପ୍ରଦୂଷଣଜନିତ ମୃତ୍ୟୁର ତଥ୍ୟ ରଖିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ଏହାକୁ ନେଇ ବିଶ୍ବରେ ସେମିତି ବିଶେଷ କିଛି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ନାହିଁ । ଏମିତିରେ ଦେଖିଲେ ଯେ କୌଣସି ମହାମାରୀ ତୁଳନାରେ ଏ ମୃତ୍ୟୁ ହାର କିଛି କମ ନୁହେଁ । ହେଲେ ଏ ବିଷୟରେ ଆମେ କେବେ ଚିନ୍ତା କରିଛୁ କି ? ଆମର ତଥାକଥିତ ବିକାଶ ମୋଡେଲ ଆମ ଲାଗି ମରଣ ଯନ୍ତା ପାଲଟି ସାରିଛି । ଆତ୍ମହତ୍ୟାକୁ ବିକାଶ ବୋଲି ଧରି ନେଇଥିବା ଆମ ସରକାର ଓ ସାଧାରଣ ଜନତା, କେବେ ପ୍ରଦୂଷଣରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରିବେ? ଯଦି ପ୍ରଦୂଷଣ ରୋକା ନ ଯାଏ, ଗୋଟେ ସମୟରେ ସାରା ଜଗତ ଗୋଟେ ଗ୍ୟାସ ଚ୍ୟାମ୍ବର ପାଲଟିଯିବ। ସେ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଆମର କୌଣସି ଚିନ୍ତା କାହିଁକି ନାହିଁ ।

ଏହି ରିପୋର୍ଟ ପ୍ରକାଶ ପାଇବା ପରେ ଆମ ଦେଶର ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ଏହା କେବଳ ଏକ ସାଧାରଣ ଖବର ଭାବେ ପ୍ରକାଶିତ ହେଲା ଓ ଲିଭିଗଲା । ଆମର ଗଣମାଧ୍ୟମ ଏହି ସମୟରେ ଜ୍ଞାନବାପୀ ମସଜିଦରେ ଶିବଲିଙ୍ଗ ମିଳିବା ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ପ୍ରମୁଖ ଖବର ଭାବରେ ଚର୍ଚ୍ଚାର କେନ୍ଦ୍ରରେ ରଖିଥିଲେ । ପ୍ରଦୂଷଣ  ବଢିଲେ ମସଜିଦ କି ମନ୍ଦିରର ଦେବତା ଯେ ଆମକୁ ବଞ୍ଚାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ, ସେକଥା ଆମେ ବୁଝି ପାରୁନାହୁଁ । ଇତି ମଧ୍ୟରେ ହଠାତ ୟୁରୋପର ତାପମାତ୍ରା ବାଢୁଛି ଓ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ୟୁରୋପରେ ଅଂଶୁଘାତ ମୃତ୍ୟୁ ଘଟୁଛି ।  ପୃଥିବୀର ସବୁଠୁ ଶୀତଳ ଇଲାକା ଭାବେ ପରିଚିତ ୟୁରୋପରେ ପ୍ରକୃତିର ଏହି ବିଭୀଷିକା ପୃଥିବୀର ମାନସିକତା ବଦଳାଇବାରେ ସମର୍ଥ ହେବ କି ?

ପ୍ରଦୂଷଣଜନିତ ମୃତ୍ୟୁରେ ସର୍ବାଧିକ ୫୫% ଲୋକ ଦୂଷିତ ବାୟୁ ଯୋଗୁଁ ପ୍ରାଣ ହରାଉଛନ୍ତି । ବାୟୁ ପ୍ରଦୂଷଣରେ ମୁଖ୍ୟ କାରଣ ଭାବରେ ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଯୋଗାଯୋଗ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମୁଖ୍ଯତଃ ଦାୟୀ । ମାତ୍ରାଧିକ ଚାରିଚକିଆ ଜାଣ ବ୍ୟବହାର କରିବାର ଆସକ୍ତି ଆମକୁ ମରଣ ମୁହଁକୁ ଯେ ଟାଣି ନେଉଛି, ସେ କଥା ଆମେ ଜାଣି ପାରୁନୁ । ସମକାଳୀନ ବିଶ୍ଵ ଅର୍ଥନୀତିରେ ବିକାଶର ଯେଉଁ ମାନଦଣ୍ଡ ତିଆରି କରାଯାଉଛି ସେଥିରେ ଅର୍ଥ ଓ ସମ୍ପତ୍ତି ଠୁଳ କରିବାକୁ ସର୍ବାଧିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଆଯାଉଛି । ମୁଣ୍ଡପିଛା ଆୟ ବଢାଇବାର ଆଳ ଦେଖାଇ ଜିଡିପି ସର୍ବସ୍ଵ ଅର୍ଥନୀତିରେ ମଣିଷର ଜୀବନମୂଲ୍ୟ କିଛି ନୁହଁ ଭଳି ମାନେ ହେଉଛି । ପୁଞ୍ଜି ବଢିଲେ ଜିଡିପି ବଢିବ ଓ ସେଥିଲାଗି ଖଣି, ଭାରିଶିଳ୍ପ, ଯୋଗାଯୋଗ ତଥା ପରିବହନ, ପ୍ରବଳ କଂକ୍ରିଟର ବ୍ୟବହାର ଇତ୍ୟାଦି ଉପରେ ସର୍ବାଧିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଆ ଯାଉଛି । ଏହି ବିକାଶ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଯେ ବିଶ୍ଵ ବିଧ୍ଵଂସର କାରଣ ହେବ ଏ କଥା ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞମାନେ ଚିନ୍ତା କରୁନାହାନ୍ତି । ସରକରାଇ ସ୍ତରରେ ଲୋକଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରଖିବା ଲାଗି କୌଣସି ଉଦ୍ୟମ ହେଉନାହିଁ ।

ପ୍ରଦୂଷଣରେ ଲୋକ ମରୁଥିବାର ତଥ୍ୟ ଆମେ ଯେ ଜାଣିନୁ , ତା ନୁହେଁ । ଆମେ ଜାଣି ଅଜଣା ଭଳି ବ୍ୟବହାର କରୁଛୁ । ଉଦାହରଣ  ଭାବରେ ଦିଲ୍ଲୀ ସହରର ପ୍ରଦୂଷଣ ସଙ୍କଟର ଆମେ ବିଚାର କରିପାରିବା । ପ୍ରତି ବର୍ଷ ଦୀପାବଳି ପୂର୍ବରୁ ଓ ପରେ ଦିଲ୍ଲୀ ସହରର ପବନ ବିଷାକ୍ତ ହୋଇପଡୁଛି । ସେହି ସମୟରେ ଦିଲ୍ଲୀରେ ନିଃଶ୍ଵାସ ପ୍ରଶ୍ଵାସ ନେବା ଅସମ୍ଭବ। ତଥାପି ଲୋକେ ସେ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ନୀରବ । କେବଳ ସେହି ସମୟରେ କିଛି ଟା ହୋ ହଲ୍ଲା ପରେ ଲୋକ ସବୁ ଭୁଲିଯାନ୍ତି । ଏହାର ଚିରସ୍ଥାୟୀ ସମାଧାନ ଲାଗି ନା ସରକାର, ନା ଅଦାଲତ  ନା ଜନସାଧାରଣ, କେହି ଏହାକୁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଅନ୍ତି ନାଇଁ । ଯେମିତି ଶ୍ଵାସରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ମରିବା ଆମର ଭାଗ୍ୟ !!

ଏବେ ସମୟ ଆସିଛି, ଅର୍ଥନୀତିକ କାର୍ଯକଳାପରେ ଆମକୁ ପ୍ରଦୂଷଣକୁ ଜଗି ସବୁ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଆମର ବିକାଶ ଯେମିତି ପୃଥିବୀକୁ ବିପଦରେ ନ ପକାଏ ତାହା ଦେଖିବା ସରକାରଙ୍କ କାମ ହେବା ଉଚିତ । ରାଜନୈତିକ ଫାଇଦା ଲାଗି ଆଖି ବୁଜି କାମ କରୁଥିବା ରାଜନୈତିକ ନେତାଙ୍କୁ ଏ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ତାଗିଦ କରିବାର ଦାୟିତ୍ଵ ଜନସାଧାରଣଙ୍କର ରହିଛି । ସେକଥା ନ କଲେ ପୃଥିବୀକୁ ବଞ୍ଚାଇ ହେବନାହିଁ । ଆଉ ପୃଥିବୀ ନ ବଞ୍ଚିଲେ ଆମେ କେହି ବି ବଞ୍ଚି ପାରିବା ନାହିଁ ।