ଭାରତ ମାଝୀ ଉଵାଚ

ତୁ ଶଳା ନିମକହାରାମ କିରେ !

ପୂଜ, ରକ୍ତ,ଘା',ଖଙ୍କାର, ମଳ , ମୂତ୍ର ଗନ୍ଧ
ଛେପ, ବାନ୍ତି, ଲଙ୍ଗଳା ଦେହ, ଦାହ, ପୀଡା
ଉଚ୍ଚ ନୀଚ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ
ବଳାତ୍କାର ହତ୍ୟା ଦଙ୍ଗା
ଧର୍ମ ବିଧର୍ମୀ ଦେଶଦ୍ରୋହୀ
ପାପୀ ପାଷାଣ୍ଡ କୁଳାଙ୍ଗାର     l

ଭୋକ, ତାପ, ଦରିଦ୍ର
ଭୃଣ, ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଯନ୍ତ୍ରଣା
ରାହାଜାନି ଲୁଟ ବେଇମାନି
ବେଶ୍ୟା ନପୁଂସକ ବଏରୀ

ପୁଣି ଲଙ୍ଗଳା ଉଲଗ୍ନ ଦେହ    ?
ପୁଣି ଭୋକିଲା ଦେହ ?
ପୁଣି ଶୋଷିତ ଲାଂଛିତ ଦେହ ?
ଦେହ ଦେହ ଦେହ......

ଛି.... ଛି....

ଯା' ମଣିଷ ପଢ଼ିବୁ ଯା'
ଏ ଦେଖାଦେଖି  ଛାଡ଼ ;
ଯା'  ମଣିଷ ପଢ଼ିକି  ଆଇବୁ ଯା'  !

ଭୋକରେ ଥରେ ସିଝିବୁ ଯା'
ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ହୋଇ ମନ୍ଦିରୁ ଥରେ ଫେରିବୁ ଯା'
ବଳାତ୍କାର ଭୋଗି ରକ୍ତାକ୍ତ ହେବୁ ଯା'
ଭୃଣହୋଇ ମାଉଁସ ମୁଣ୍ଡାଟେ ହୋଇ ଗଳିପଡ଼ିବୁ ଯା' ,

ପୁଣି ଲେଖିବୁ ପ୍ରଜାପତି ଥଣ୍ଟରେ
ଫୁଲର ଚୁମ୍ବନ ଦୃଶ୍ୟ,
ଉଇଁଲା ସୂର୍ଯ୍ୟରେ କାହାର ଓଠର ବିକିରଣ !
ଝରଣାର ଶବ୍ଦରେ ପ୍ରେମିକାର ଗୀତ ;
ମେଘକୁ ତୁଳନା କରିବୁ 
ମେଖଳା କେଶ    l

ଯା' କବି ଯା',
ମଥା ପାତି ସହିଯା ;
ସହିବା ହିଁ ତୋର ଧର୍ମ  !
ଅତଏବ 
କ୍ଲୀବତା ହିଁ ତୋର ପରିଚୟ   l

ଏଵେ ତୁ ଏତେ ନିର୍ଲଜ ଯେ
ଶାସନ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲେଖିବୁ,
ତୋ ଦେଶର ସରକାର ବିରୁଦ୍ଧରେ ହେବୁ
ତୋ ରାଜ୍ୟ ଶାସନକୁ ତାଗିତ କରିବୁ
ମହାମହିମଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରିବୁ   !
ନମକହାରାମ! ;
ନମକହାରାମି କରିବୁ   !

 ଉଲଗ୍ନ କରାହେବ
ରାଜଧାନୀର ମଝି ଛକରେ ,
ଭୋଗିବୁ ରାଜଦ୍ରୋହ
ପଛପଟେ ବନ୍ଧାହେବ ହାତ
ଛାତିରେ ରାଜା ଲୋକ ଥୁକିବେ
କଟା ହେବ ତୋର ଜିଭ ଓ ହାତ  !

ମାଟି କଥା ସବୁ ଛାଡ଼ କବି
ମଣିଷ କଥା ଥରେ ଛାଡ଼,
ନଚେତ ଯା ନର୍କେ ଘାଂଟିସାଂଟି ହେବୁ ;
ଏହା ହିଁ ତୋର ପ୍ରିୟ ଓ  ପ୍ରାରବ୍ଧ !

ଯା' କବି ଥରେ ମଣିଷ ପଢ଼ିବୁ ଯା'    !
ସୁଦୁ ମଣିଷ  !