ଏମିତି କେବେ କେବେ ନିଜକୁ ଖୋଜୁଥାଏ ମୁଁ

ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ମୋତେ ଆଉ ପ୍ରେମ କରୁନ ।

ତୁମେ ହଠାତ ଦିନେ ମୋତେ ଭୁଲିଗଲ
ତାର କାରଣ କଣ ହେଇପାରେ ? 

ଦିନେ ମୁଁ ଆଇନା ଦେଖୁଥିଲି 
ନିଜକୁ ଖୋଜୁଥିଲି ନିଜ ଦେହ ଭିତରେ,

ଆଉ ନିଜେ ହଜି ଯାଉଥିଲି ନିଜ ଭିତରୁ !

ଏଇ ଯେଉଁ ପାଇବା ଆଉ

ହଜି ଯିବା ଭିତରେ କୋଉଠି

ଗୋଟିଏ ଛୋଟ " ମୁଁ " ଟେ ଅବଶିଷ୍ଟ ଥିଲା ।

ସେଇ ଅବଶିଷ୍ଟାଂଶ କୁ ଖୋଜୁଥିଲି, 
ଆଉ ସେ ଖୋଜି ହେବାର ଏ

ଇ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ତୁମେ ମୋତେ ଘୃଣା କରି ଚାଲୁଥିଲ ! 

ମୁଁ ନିଜକୁ ଖୋଜିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲି

ଆଗ କିଛି ସଂଗୀତରେ ,

ପରେ ପରେ ଅଣ୍ଡାଳିଲି କିଛି ଗଳ୍ପ , ଉପନ୍ୟାସ !

ସେ ସମସ୍ତ ଏକପରି ବୋଧ ହେଲେ ! 

ଏଥର ମୁଁ ଆଉଟିକେ ପଛକୁ ଗଲି ,

ଇତିହାସରେ ନିଜକୁ ଖୋଜି ବୁଲିଲି,

ଜୁଲିଏଟ୍ , ମୀରାବାଇ, ଲୈଲା , ଲକ୍ଷ୍ମୀବାଇ,

ଆନିବେସାନ୍ତ , ଭଗିନୀ ନିବେଦିତା,

କସ୍ତୁରବା ଗାନ୍ଧୀ, ମନୁବେନ୍,

ଇନ୍ଦିରା ପ୍ରିୟ ଦର୍ଶିନୀ, ସରଳା ଦେବୀ ଚୌଧୁରାଣୀ, ମଦର ଟେରେସା ! 

ବିଶ୍ବାସ କରିବ ମୁଁ ନିଜକୁ

ପ୍ରାଚୀନ ମମ୍ମି ମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବି ଅଣ୍ଡାଳିଛି ,

ନେଫିତ୍ରୀ, କ୍ଳିଓପାଟ୍ରାଙ୍କ ଚେହେରା ତଳେ ଖୋଜିଛି !

ପାଇନି ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ । 

ଏଥର ମୁଁ ପୁରାଣ ରେ ନିଜକୁ ଅଣ୍ଡାଳିଲି, 
ନା ସେମାନେ କେହି ବି ମୋ ପରି ନୁହଁନ୍ତି 
ସୀତା , ସାବିତ୍ରୀ କି ଚିତ୍ରଲେଖା !

ଦୌପଦୀ , କୁନ୍ତି , ମନ୍ଦୋଦରୀ, ତାରା ,

ଅହଲ୍ୟା  କି ଲିଲିଥ୍,

ଏମାନଙ୍କୁ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ପରୀକ୍ଷା କଲି ,

ପାଇଲି ନାହିଁ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ  ଭିତରେ କିନ୍ତୁ ଏତେ ଟିକେ ,

ଅତି ଅଳ୍ପ ମୁଁ' ,

ମୋର କିନ୍ତୁ ଖୋଜିବାର ଥିଲା ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ମୋତେ, 
କେବଳ ମୋତେ !

ଏଥର ମୁଁ ଫେରିଲି ଏଇ ଦେହ ପାଖକୁ 
ଖୁବ ଅଧିରତାରେ ନିଜକୁ ନିଜ ସାମ୍ନାରେ ବସାଇଲି 
କହିଲି " ଦେଖ ଝିଅ ପ୍ରତିଟି ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର !

ତୁ ନିଜକୁ ଅନ୍ୟ ଭିତରେ ଖୋଜୁଛୁ ମୁର୍ଖଝିଅ !! 

ଏଥର ମୁଁ ସ୍ନାନ ସାରି ଫେରିଲି,

ନିଜକୁ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ଦେଖିଲି ଆଇନାରେ,

ଗୋଟେ ଅସହଜ ମନ ତଥାପି ନିର୍ମଳ,

ଗୋଟେ  ଆଘାତ ପ୍ରାପ୍ତ ହୃଦୟ ,

ତଥାପି ନୂଆକରି ପ୍ରେମରେ ପଡିବାକୁ ତତ୍ପର,

ଦୁଇଟି ସନ୍ତାନର ଜନନୀ ,

ତଥାପି ବାକିଅଛି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ,

ଜ୍ଞାନ ପିପାସୁ  ତଥାପି ମୁର୍ଖ ,

ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ଅବିଶ୍ବାସ କରି,

ପ୍ରକୃତିର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ମୁଗ୍ଧ,

ସମଗ୍ର ସଂସାରକୁ ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛୁକ,

ସାଧାରଣ ଗୃହିଣୀ ଟେ, ଅନଭିଜ୍ଞ । 

ସମଗ୍ର ଅସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣତାରେ ଭରପୁର

କେବଳ ଏଇ ମୁଁ ଟେ ଯେ

ଆଉ କାହାକୁ ଖୁସି କରିବାକୁ

ନିଜକୁ କୁଟି ଦେଉନି ଢିଙ୍କିରେ ,

ବାଟି ଦେଉନି ଶିଳରେ, ପେଶି ଦେଉନି ଚକିରେ ,

ସୁସ୍ବାଦୁ ତିଅଣ କରି ପରଶି ଦେଉନି ଥାଳିରେ ! 

ମୁଁ ନିଜକୁ ପାଇ ଆତ୍ମହରା ହେଲି ,

ଆଉ ତୁମେ ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ ମୋତେ

ଘୃଣା କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲ !!