ଜଗମୋହିନୀ ଉବାଚ

୧

ଦର୍ପଣକୁ ଧୂର୍ତ କହେ

ଡାକିନୀ ପିଶାଚୀ ବୋଲି ସିଂହାରିଣୀକୁ ଗାଳି ଦିଏ

ନଖିନୀ ଦଂତିନୀ ସେଇ ବିକୃତ ବିଂବକୁ 

ଅସ୍ଵୀକାର କରେ :

 'ମୁଁ ନୁହେଁ, ମୁଁ ନୁହେଁ ।'

ଫୁଟିଉଠେ କ୍ଷୟଚିତ୍ର :

ଢେଉ ବଳୟିତ ହୁଏ କଟିଦେଶରେ, ଫେନ ସ୍ଫଟିକିତ

ଅତଳାଂତ ଗହୀରରେ ଝୁଲି 

ଜଳଜଂତୁ ଜଳଗୁଳ୍ମ ଖୁଂପା ଖାଇ ଖାଇ

ଛଟପଟ ହୁଏ ପାଦଆଂଗୁଠି ଆଂଠୁ ଆଉ ଊରୁ

ଛଟପଟ ଶ୍ରୋଣି ନାଭିକ୍ଷେତ୍ର

କ୍ରମ ବିଗଳିତ...

ନାରୀ ପ୍ରବାହିତ ହେଲେ ତରଳ ଇତିହାସ !

୨

ଉତ୍ତର ଦିଗ ଉଡ଼ିଆସେ ଦକ୍ଷିଣମୁହାଁ

ଦକ୍ଷିଣଦିଗ ଉତ୍ତର ଆଡ଼କୁ;

ତନୁ ପରିଧି ରେଖାରେ ମୋର

ସରୁ ତଟଧାର ହୋଇ

କୃତାର୍ଥ ମଣିବାକୁ ।

ଶ୍ରାବଣର ଖଳଖଳ ଅଂଧ ଝରନାଳ ପରି

ମୋରି ଭିତରେ ଝସେଇ

ନିଖୋଜ ହୁଏ ସେନା, ସାନୁ, ସାମ୍ରାଜ୍ୟ...

ହୃତପୀଠ ହୁଏ ଯୂପ

ଗୁଂଜନିତ ମଂତ୍ରପାଠକୁ କାହାର 

କାହାର ବା ଏକାଂତ ଆର୍ଷ ନୀରବତାକୁ

ଗ୍ରାସ କରିଦିଏ ମୋର ସ୍ଵାର୍ଥର

ଘନାଘନ ଯାମଘୋଷ ।

ଏକଦା ଛୁଇଁ ହେଉନଥିବା

ସୁଦୂର ସୀମାଂତର ସେଇ ଉଦ୍ଧତ ଗଂଭୀର ଶୈଳ 

ଗଡ଼ିଗଡ଼ି ଘୋରି ହୋଇ ପ୍ରବାହର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶରେ 

ହାତମୁଠା ଭିତରେ ମୋର

ଦୟନୀୟ ଭଂଗୁର ଏକ କଂକର ! 

ଦୁଇ ଟିପର ମୃଦୁ ଚାପରେ ଚୂରିଦେବି ତାକୁ ନା 

ଅପ୍ରମିତ ଅନୁକଂପାରେ ମୁଠା ଖୋଲି ଦେଇ 

ଫିଂଗିଦେବି ଦୂର ତଟଧାର ?

ପ୍ଲାବିଯିବି, ପ୍ଲାବିଦେବି ସବୁ ଦିଗଂତକୁ

ଉଚ୍ଚତାର ଉଚ୍ଚତାକୁ ପଦାଘାତ ଦେବି 

ସମୁଦ୍ରକୁ ନୁହେଁ ମୋର 

ମନ ବଳିଛି ଆକାଶକୁ ଆଜି ।

୩

ଜାଗି ଉଠିଛି ମନରେ ମୋର 

ଆକାଶ-ବାଂଛା ଜାଗି ଉଠିଛି,  

ଅସ୍ଥିର ଲାଗୁଛି ଏଣେ 

ବିକଟାଳ ବିଂବ ଧରି ଖଂଡ ଖଂଡ ଅସଂଖ୍ୟ ଦର୍ପଣ 

ଆଖି ଆଗରେ ନାଚି ଉଠୁଛି ।

ଅଶ୍ରୁ ଘର୍ମ ଶୋଣିତ ସୁରାର ଚୌତାଗ ମଝିଧାରରେ 

କେଡ଼େ ନିଶ୍ଚିଂତ କେଡ଼େ ସ୍ଵଚ୍ଛ ଥାଇ 

ପହଁରି ଯାଉଛି କେଇ ବିଲିତାର ପଥ : ଏଇ ବୁଦବୁଦ୍ 

ଦେଖାଇ ଦଉନି ମୋତେ କାହିଁକି ଜଗମୋହିନୀ ରୂପ ମୋର 

ବିଂବିତ କରୁନି କାହିଁକି ତାର ବୁକୁରେ- 

ଥରେ, ଥରୁଟିଏ ?

ନା ଇତିହାସରେ ନା ଭୂଗୋଳରେ 

କେବେହେଲେ ଉର୍ଧ୍ଵକୁ ଯାଇଚି ନଦୀ ! 

ତଥାପି ମନରେ ମୋର 

ଆକାଶ-ବାଂଛା ଜାଗିଉଠିଚି, ଜାଗିଉଠିଚି... 

ମହାଦଂଭରେ ଫୁଲି ଉଠି

ଜୁଆରେଇ ମୁଁ ଉଠିଗଲାବେଳକୁ- 

ଉପରୁ ସାରା ଆକାଶ ଯେମିତି 

ସଂକୋଚି ଯାଇ କ୍ଷୀଣ ହୋଇ 

ଲହଲହ ନୀଳ ସର୍ପ ପରି 

କଠିନ ସ୍ତନାଗ୍ରକୁ ମୋର ଉତୁରି ଆସୁଚି...

ଓହୋ କି ଅମୃତଜ୍ଵାଳା 

ଘାରି ଦଉଚି, ଘାରି ହଉଚି...

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟର ଭାବାନୁକୀର୍ତନ 

ମୋ ଭିତରେ ଗୁଂଜନି ଉଠୁଚି...