ଭାତ ଥାଳି

                                         
ମୁଁ ବର୍ଷାର ସବୁଜ ଶସ୍ୟ କିଆରୀ ପିତା 
ତୁମ ଆରୋପିତ 
ରୋକିପାରିଲିନି ତୁମ ଉପରେ ହେଉଥିବା ପ୍ରହାର 
କ୍ଷେତ ନଷ୍ଟ କରୁଥିବା ପଂଗପାଳ 
କି ନିଷ୍ଠୁର ଶାସନ ଦଣ୍ଡ ।

ତୁମ ଅମଳର ଶସ୍ୟକଣାରେ ପୁଷ୍ଟ ମୋର ହାତ
ଅଟକାଇ ପାରିନି ତୁମ ପିଠିରେ ଚାବୁକର ପ୍ରହାର ନିରଂତର
ଯେବେ ତୁମେ ଆବୋରି ଧରୁଥିଲ କ୍ଷତାକ୍ତ ଚାଷୀର ।
ଚାଷୀର ଶରୀର ଉପରେ 
ଏ ବେତ୍ରାଘାତର ହାତ କାହାର ନିର୍ବାଚିତ । 

କ୍ଷେତର କାଦୁଅରୁ , ଶୀତରାତିର ପହରାରୁ 
ଗ୍ରୀଷ୍ମର ରକ୍ତ ପରି 
ସ୍ୱାଦୁଯୁକ୍ତ  ଝାଳର ନିର୍ଯ୍ୟାସରେ 
ଆମେ ସରବରାହ କରିଥିଲେ ଯେଉଁ ଶକ୍ତି 
 ଶସ୍ୟଶାଳୀ ପିଠିରେ ପଡ଼ୁଛି ସରାଟ ସରାଟ
କଡ଼ା ପାଲିସ ବୁଟର ଲାତ ।

ତୁମର ଛାତିରେ ମା 
ତୁମ ସାରା ଶରୀରରେ ପିତା 
ଛଟଛଟ ଛଟକି ଉଠୁଛି ଚାବୁକ ।

ଆମେ ବର୍ଷ ମାସ ଦିନ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବିଛାଇ 
ଗୋଟାଗୋଟା ଶସ୍ୟରେ ଗଢିଲୁ ଯେଉଁ ଶକ୍ତି
ତାର ପ୍ରୟୋଗ ହେଉଛି ଆମ ଉପରେ ।

ଆଉ କେତେଟା ମହାମାରୀ ପରେ 
ବୁଝିବେ ସେମାନେ ଯେ 
ସୌଧ ନୁହେଁ ଶସ୍ୟ
ଲାଠି ଚାବୁକରେ ଗଢା ତଂତ୍ର ନୁହେଁ 
କ୍ଷେତ କାଦୁଅରେ ଲଟପଟ ମଣିଷ ହିଁ ଆଗ । 

ମୁଁ କିଛି ହିଁ କରିପାରିଲିନି ସେଦିନ
ଟଳମଳ ପାଦ କୁନିକୁନି ହାତରେ 
ମୋ ହିଡ଼ ସଜାଉଥିବା 
କାଂଦ ଲାଳ ମିଶି ଏକାକାର ହେଉଥିବା ମୁହଁକୁ ସାଉଁଳିଦେବା ଛଡ଼ା ।

ତୁମ ମୁହଁ ପାଖରେ 
କିଏ ସେ ରଖିଦେଇ ଯାଇଚି କୀଟନାଶକ
କିଏ ଷଡ଼ଯଂତ୍ର କରିଛି ଛଡ଼ାଇ ନେବାକୁ
ଝାଳର ସ୍ୱାଦରେ ମହକି ଉଠୁଥିବା ଭାତଥାଳି
ଲାଠିମୁନରେ କିଏ ତଡ଼ିନେଉଛି 
ଭାଷଣ ଶୁଣିବାକୁ ଭିଡ଼ ଭିତରେ ।

ଜୀବନର ପ୍ରତିଜ୍ଞା ପରି ଏ କ୍ଷେତ
ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ ଅଛି 
ହେ ଚାଷୀ ପିତାମାତା , ଫେରିଆସ
ତୁମ  ଶିଶୁ ହେପାଜତରେ ଅଛି ମୋର ।