ଶାସ୍ତି
ଦେବବ୍ରତ ଜେନା
ଅନେକ ଡେରି ହେଲା ଆମର ।
ଯେତେବେଳେ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ
ଅପେକ୍ଷା କରିକରି ଶେଷରେ
ମରିଗଲା ଆମ ପ୍ରେମ ,
ସେତେବେଳେ ଆମେ ଦୁହେଁ ଜାଣିଲୁ
ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କ ଚଲାବାଟଠୁ ଅଦୂରରେ
ଆମର ଘରଟିଏ ଥିଲା ।
ତାକୁ ବି ଅଜଣା
ମୋତେ ବି ଅଜଣା ରହିଲା ଏତେଦିନ .
ଭୋରର ପ୍ରଥମ ଆଲୋକ
ରାତିର ପରିଚୟ ପୋଛିଦେବା ଆଗରୁ
ଯେଉଁ ଶେଷ ଅନ୍ଧାର ଟିକକ
ଲୁଚି ରହିଯାଏ ଭୋର ଭିତରେ କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି
ସେତିକି ଅନ୍ଧାରରେ ତିଆରି ସେ ଘରକୁ ରାସ୍ତା ।
କେହି ଆସିବେନି ବୋଲି ଜାଣି ସୁଦ୍ଧା
ତଥାପି କାହା ଅପେକ୍ଷାରେ ଥିବାପରି
ଘୁଣଖିଆ କାଠରେ କବାଟ ।
କାଂଥ ସବୁ କେମିତିକେମିତି
ଯେମିତି କାହାକୁ ଖୁବ ଝୁରିଛନ୍ତି କେତେଦିନ
ଆଉ ଏବେ ଖାଲି ଝୁରିହେବା ଅଛି
ମୁହଁ ମନେନାହିଁ ,
ଝରକା
ସବୁ ଫେରେଇଦେବା ଯେମିତି ସେ ଝରକାର ନିୟତି
ବର୍ଷାଟୋପା
ଜ୍ୟୋସ୍ନା
ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଖରା
ସବୁ ଫେରେଇଦେଲା ପରି ଝରକା
ଦୁଇଟି ବଖରା ଶୋଇବା ଘର
ଗୋଟିଏରେ ଶୋଇହେବ ନିଦରେ ,
ଆଉ ଗୋଟିଏରେ ଶୋଇହେବ ସେତେବେଳେ
ଯେତେବେଳେ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କ ଦେହ
ଶୋଇଥିବ ଆର ବଖରାରେ ।
ଗୋଟିଏ ଚୁଲି ଅଗଣାରେ
ଥରେ ରାନ୍ଧି ଖାଇହେବ ଭୋକରେ ,
ଆଉଥରେ ଖାଇହେବ ଯେତେବେଳେ
ଭୋକ ଆଦୌ ନଥିବ ପେଟରେ ।
ଦୁହେଁ ଯେବେ ଜାଣିଲୁ
ଘରଟିଏ ଅଛି ଆମ ନାଁ ରେ ମରିଯାଇଥିବା ପ୍ରେମକୁ ନେଇ
ପହଞ୍ଚିଲୁ ।
ଅପେକ୍ଷାର କବାଟ ଆଜି ଆଉଜା
କବାଟରେ ଝୁଲୁଛି ଗୋଟିଏ ପୁରୁଣା ଚାବି
କାଗଜ ଖଣ୍ଡିଏ ମୋଡାହୋଇ ଖୋସାହୋଇଛି
ଝଞ୍ଜିର କଡ଼ିରେ ...
ଲେଖାଯାଇଛି ....
"ଦୁହେଁ ଅଯୋଗ୍ୟ ଏ ଘର ପାଇଁ
ଯାଅ , ତାଲା ଖୋଜିଆଣି
ବନ୍ଦକର କବାଟ
ଚାବି ଫିଙ୍ଗିଦିଅ
ଅନ୍ଧାର ତିଆରି ରାସ୍ତାରେ
ମରିସାରିଥିବା ପ୍ରେମକୁ ନେଇ ଦୁହେଁ
ଘାଣ୍ଟିହୁଅ ।
ମରଣ ନଛୁଉଁ ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ।
ଏ ଘରର ଆୟୁଷ ନେଇ ବଞ୍ଚ ,
ହସ ,
ଲୁହଝରାଅ ,
ଦହଗଞ୍ଜ ହୁଅ
ସଂସାର କର ।
ଯାଅ ।
